Moeder nu je uw woorden niet meer vindt
vertel je rare dingen, over kraaien
in uw hoofd die naar de hemel zwaaien
omdat niets je nog met dit leven bindt.
Over vroeger, mensen vaak, die elke dag weer
anders heten. Over het huis waar je in woonde,
waar je in uw kindertijd in droomde
en de wilgen in de tuin en de goede sfeer.
Over vader die je sinds de oorlog niet meer zag,
als ik daarop zeggen mag: hij staat naast je
met al zijn zorgen. Hij verzorgt je elke dag.
Soms zeg je met een bittere lach
dat je weldra heen zult gaan,misschien
wel morgen. Ook al vergeet je tijd en dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten